Nieuws - Waarin een klein dorp groot kan zijn:
De Theaterroute
Wanneer we de extra editie van de feestkrant doornemen, zien we dat op 8 september, in tegenstelling tot voorgaande jaren, een theatertour door Donkerbroek op het programma staat. Het artikel in de feestkrant geeft een voorbeeld van hoe er met zo veel mogelijk woorden, zo min mogelijk wordt weergegeven van wat er verwacht mag worden. Toch geeft het een absolute motivatie om deze tour mee te maken, al is het alleen maar om de aangeboren menselijke nieuwsgierigheid te bevredigen. Daarin is uw reizende reporter duidelijk niet de enige.
Opkomst overweldigend: ruim 400
In de loop van de tour wordt tijdens een gesprek met medewerkers aangegeven dat er was gerekend op een opkomst van 80 a 100 mensen. Dat aantal wordt absoluut met dubbele, wellicht driedubbele en wellicht zelfs nog een factor meer overtroffen. Door Donkerbroek loopt natuurlijk de weg die veel wordt gebruikt om van de N381 in de richting Veenhuizen te gaan, maar meermalen moest deze weg tijdelijk worden afgesloten om de veiligheid van acteurs en bezoekers te waarborgen. Er bleek al snel dat de inwoners van Donkerbroek hierin flexibel zijn, want bezoekers boden zich spontaan aan als verkeersregelaar.
De tour begon bij de brug in Donkerbroek en als je ’s middags door een omroepwagen verkondigd hoort worden dat de tour begint bij de brug in Donkerbroek, dan weet je eigenlijk meteen waar je moet zijn. Dit was wel in tegenstelling tot wat in de feestkrant en op de site was vermeld, maar blijkbaar was het toch duidelijk genoeg voor iedereen die wilde komen, want de belangstelling was, zoals vermeld, overweldigend. Daar staand te wachten, weet je niet duidelijk wat er wel bij de voorstelling hoort en wat niet. Meteen is duidelijk dat de klokkenluider bij het stuk zal horen. Van de overkant van het water horen we klanken van een brassband (Can’t help falling in love). Naast de vele auto’s van een recente makelij, komt een old-timer voorbij. Hierin zit een heerschap in een pak waarvan duidelijk is dat het geen regulier zondagse kledij is. Toch lijkt deze lokatie alleen een verzamelpunt te zijn om min of meer gestructureerd te vertrekken naar de eerste speellokatie. Het paadje dat leidt naar de eerste speellokatie is duidelijk niet berekend op de enorme hoeveelheid mensen die hiervan gebruik maakt.
N381
Op de eerste speellokatie zien we een jongedame zitten op een wagen die lichtelijk is beladen met stro (de wagen, niet de jongedame). Zij lijkt zich duidelijk te vervelen en dat is ook geen wonder. Als alle bezoekers een plekje hebben gevonden, wordt een Donkerbroekse versie van Zaai (Plien en Bianca) weergegeven. Er wordt de vinger gelegd op een punt waarin een klein dorp groot kan zijn. De al aanpassing van de al eerder genoemde N381 komt ter sprake. De meningen tussen de beide vriendinnen en postbode (Siem) liggen duidelijk uit elkaar. De geluidsversterking laat te wensen over, omdat bij tijd en wijle, gillende tonen uit de speakers, de luisteraars naar hun oren doet grijpen. Toch komt de boodschap goed over.
De speellokatie iets verderop in de Wilpkamp laat een tweetal acteurs zien die blijkbaar iets minder te besteden hebben dan het landelijk gemiddelde. Hier is echter in het geheel niet gezorgd voor versterking, wat met deze hoeveelheden publiek niet bevorderlijk is voor goede verstaanbaarheid van het gesproken woord. De spelers verplaatsen ook nog van lokatie naar een tuin bij een van de woningen waar een van de containers onder handen wordt genomen.
Het bananenlied
Het toneel verplaatst zich naar de splitsing Wilpkamp met Vicariestraat. Hierin wordt door een pierementspeler en het heerschap in opvallende kleding, die ook op het verzamelpunt al voorbij kwam, een lied ten gehore gebracht, dat bol staat van de dubbelzinnige toespelingen, maar nergens de grens van het algemeen als aanvaardbaar geaccepteerde overschrijdt. Het is duidelijk dat het cabareteske niet vreemd is voor de Donkerbroekemers.
De volgende lokatie is weer via een binnendoor weggetje te benaderen, maar uw reizende reporter moet ook zijn fiets nog meenemen, dus gaat in volle vaart “buitenom” en blijkt de mensenmassa voor te kunnen blijven. Ook al, omdat er aan het einde van het wandelpad een slagboom is aangebracht die bediend wordt door iemand die niet heel blij lijkt te zijn met haar werk.
Demonstratie drumschool
Bij de Coop is een afvaardiging van de drumschool te vinden, die een demonstratie ten beste geeft. Duidelijk is dat veel alledaagse materialen geschikt zijn om muziek mee te maken. Hier lijkt gekozen te zijn voor mayonaise-emmers of andere emmers van een gelijksoortig formaat. Ook vuilcontainers die blijkbaar zijn overgebleven uit de recente inruilactie in Ooststellingwerf of die geleend zijn bij inwoners met weinig oud papier. Ook een “toevalig passerende vuilverzamelaar” wordt gemotiveerd om deel te nemen aan het ritmische festijn.
Dansen als topsport
Om aan te komen op de volgende lokatie, wordt de verzamellokatie gepasseerd en het water overgestoken. Hier begint de lokale brassband met muziek ten gehore te brengen. Dit wordt direct gevolgd door een tweetal dansers uit Donkerbroek, die nationaal in hoge regionen meedoen aan ballrooom dansen. Het echtpaar Flameling, zij zijn begonnen met dansen omdat zij, zoals de traditie voorschrijft, de dans op hun huwelijk moesten openen, maar uiteindelijk zijn ze hiermee doorgegaan en nog steeds bezig op hoog niveau.
Sister Act
De laatste speellokatie is in de Laurentiuskerk in Donkerbroek. Hier wordt een eigen interpretatie van het stuk “Sister Act” weergegeven. Dat we een groot aantal vocale talenten in Donkerbroek hadden, wisten we al vanuit het meest recente Iepenloftspul, maar toch bleek weer dat Donkerbroek onvermoede talenten heeft.
Het is moeilijk om een inschatting te maken welk percentage van de bezoekers bestaat uit dorpelingen en welk percentage uit gasten, maar een ding is duidelijk. Als vliegende reporter heb ik het op me genomen om me tegen de mensenmassa’s in te begeven en ik kom heel veel glimlachende gezichten tegen dus als het de bedoeling was van “Spilersnocht” om een mensen blij te maken, zijn ze daarin absoluut geslaagd.
Bij het verlaten van de kerk zien we dat het podium om de loungebus wordt afgebroken. Duidelijker kan het niet worden dat de feestdagen voorbij zijn. De feestelijkheden zijn weer voorbij. Zoveel is duidelijk. Vier dagen feest zitten erop. Er is 5 jaar naartoe gewerkt en de resultaten zijn zonder meer indrukwekkend te noemen. Het dorp heeft zichzelf weer op de kaart gezet en laten zien waartoe het in staat is. Het legt alleen de lat hoog voor het volgende dorpsfeest. Alles terugkijkend, van ontbijt tot theatertour met alles daartussen in, met als enkele (maar zeker niet de enige) hoogtepunten de versierde straten en tuinen, de kinderoptocht, de waterfietsrace, de feestoptocht en de theatertroute en natuurlijk al de optredens van bands van hoge kwaliteit en alle andere activiteiten die hebben plaatsgevonden. Donkerbroek heeft duidelijk gemaakt waarin een klein dorp groot kan zijn. Onze complimenten aan de feestcommissie en alle vrijwilligers die dit festijn hebben mogelijk gemaakt. Zie de foto's voor een impressie. Of klik HIER voor een mooie serie van Pietsje Dijkstra!
Tekst: Marco Kerssies
Foto's: Marco Kerssies / Marjan Teijema / Durk Poortinga
Geplaatst op: 10 September 2013